سرباز مام میهنم در سختی و دشوارها
بی جیره ام بی انتظار از سوی بی مقدارها

سیلی بزن بر صورتم با اقتدار و بی صدا
تو انتخاب ملتی با رنج و با اجبارها

من نفت این بوم و برم دورم زچشم ناکسان
اما به دست دوستان بدتر از جبّارها

تزویر و نیرنگ و ریا سرمایه خواری و ربا
یاللعجب سرلوحه ی کارِ بسی مختارها

من آه سرد سینه ا ی از کودکی آواره ام
آخر بگیرد دامن ناپاک آن بی عارها

سرمایه ملی منم در دست آقازاده ها
اموال ملت گشته کابین زنان هارها

من پیرمرد بی نوا در جستجوی لقمه ای
آن پیر تیپاخورده ی رنجور استثمارها

من وعده پوشالیم قرآن روی نیزه ها
چشم خوارج کور باد از اینهمه آزارها

من خاک زرخیز توام با گنجهای بیکران
با مفلسانی معتقد بر خوبی مکّارها

امیر اصلی

سفره ی نان و پنیر و دلخوشیِ بیکران
در کنار مادر و بابا و چای دیلمان

حسن یوسف، شمعدانی، عطر گلهای عروس
میدواند خون به رگ‌ها رنگ قلب ارغوان

ارغوانِ سایه اما خون به دلها می کند
پای خون قد میکشد تا انتهای آسمان

آسمانْ ابری و مِه آلود و خانه تیره تر
برف و سرما میزند سیلی به عمر باغبان

آسیابان مُهر وقف آسمان را می زند
شاهد خلوتگهش بر خانه ی ما پاسبان

بوی نان می آید از آذوقه ی همسایه ای
جیره اش را آسیابان داد و ما بی خانمان

نغمه ی داوودی و لحن نکیسا، چنگ پیر
جای ماهور و همایون مرغکان بددهان

جای طوطی مرغ بوتیمار آمد در قفس
بلبلان و قمریان را غم خورک صاحبقران

عاشقان با عاشقان معشوقه با معشوقه ها
عاشقی، دریوزگی، سودای معشوقه فلان

بودنت تسکین تنهایی بی درمان شده
ای تو حس بیکران ای پادزهر شوکران

#امیر_اصلی

خنده های کودکانه در میان خانه ای
روی قالی بازی جانانه ی دردانه ای

گفتگوهای پدر با مادری کنج اتاق
میسراید خاطراتی کهنه و افسانه ای

میکشم پر از درون آبیِ حوض حیاط
می روم تا آسمان ها در پی جانانه ای

جست و خیز کودکانه بار دیگر در حیاط
کودکم را میکشاند، می رود گلخانه ای

روح مریم بوی نسرین چشم نرگسهای شاد
عطر شب بوها، عجب گلخانه ی مستانه ای

زندگانی بارها از پیش چشمم می گذشت
با خودم گفتم چه خلوتخانه ی ویرانه ای

توتیای چشم من گرد و غبار شیشه بود
شیشه ای بی پنجره در یک مسافر خانه ای

میکشم پر از خودم تا آسمان بار دگر
می روم تنها به زیر سایه ی میخانه ای

هرچه در را میزدم دربان آن راهم نداد
ساقی اما گوشه چشمی و می شاهانه ای

#امیر_اصلی

می کشد در بندم آن گیسوی پر اعجاز تو
مو‌ به مو سرها بریده گوشه ای از راز تو

من به درمان تو بیمارم به دردی لاعلاج
بام تبریزم ولیکن تشنه ی اهواز تو

تن چه میخواهد ز جان جز همرهی وعاشقی
جان چه میخواهد مگر جز لحظه ای ابراز تو

«دل خرابی می‌کند دلدار را آگه کنید»
این تفأل تحفه ای از خواجه ی شیراز تو

خنده ای بر لب بزن آفاق درافشان شود
معدن فیروزه و الماس در ایجاز تو

راز پنهان بازگو تا سر بگیرد این وصال
دل چه بی صبرانه در قدقامت طناز تو

#امیر_اصلی

دوستت دارم ولی این عقل حاشا می کند
هر چه کردم،جان من،ابلیس بلوا می کند

راحتم نگذارد این عقل چموش نابکار
بیخ گوش قلب من همواره نجوا می کند

فاش میگوید که منطق اینچنین حکمی کند:
هر کجا دل می رود آشوب برپا می کند

دوستت دارم ولی آخر نمی دانم چرا
بر سر عشق تو دل اینگونه سودا می کند؟

امیر اصلی